سیاه‌دانه، یا سُنیز گیاهی یک‌ساله و گلدار و بومی اروپای شرقی و کشورهای بلغارستان، قبرس، رومانی و غرب آسیا و کشورهای ایران، ترکیه و عراق است. این گیاه از خانوادهٔ آلاله‌ها و شمارهٔ گلبرگ‌های آن از پنج تا هشت است و دانه‌های سیاه‌رنگ آن در برگه‌های وسط گل قرار گرفته و بوی مخصوصی دارد. این گیاه حدود ۲۰ تا ۳۰ سانتی‌متر رشد می‌کند و دارای میوه‌ای سه‌قسمتی و بزرگ و کپسول‌مانند است که حاوی تعداد زیادی بذر است. زنبور های عسل با تغذیه از این بذرهای سیاه عسل ارگانیک ی تولید میکنند که با نام عسل سیاه دانه شناخته می‌شود. سیاه دانه در ایران در اراک و اصفهان به فراوانی می‌روید.

در نقاط مختلف ایران سیاه دانه را با نام های سیاوله، سیاسونیجه، سیه‌دانه، سیاه‌تخمه، سونیچ سیاه، سنوخ سیاه، کمون اسود، شهنیز، شنیز، شونوز، شنز، شینیز، سنیز، شویز، کمون هندی، گرنج‏ ، نان‌خواه، نانخه، نانخاة، نانوخیه، شونیز، کبودان، غرفج، خونجک، تشمیزج، بشمه، بوغنج، بزغنج، سیاه‌بیرغ، شنبیذ، شونانا، کالنجی و قالیز نیز می‌شناسند و طبیعتا عسل آن نیز با همین نام ها خطاب می‌شود.